De mythe van de moederliefde

Het lijkt zo vanzelfsprekend. Een moeder houdt onvoorwaardelijk van haar kind en het kind houdt van de moeder.
En deze liefde blijft in essentie in heel hun leven bestaan. Dat wil zeggen dat er ondanks verschillen in levensstijlen respect en erkenning is voor de autonomie van de ander. Het is veilig om een andere mening te hebben, om andere keuzes te maken en om andere verlangens te koesteren, kortom er is vrijheid om een eigen identiteit te ontwikkelen.

De realiteit vertelt helaas een ander verhaal. De liefde tussen moeder en kind is niet altijd vanzelfsprekend en dit is nog altijd een beladen thema. Het taboe dat rust op het benoemen van de feiten zorgt ervoor dat de waarheid verborgen blijft. Twijfelen of je moeder wel van je houdt, kritisch zijn op haar gedrag, boosheid en wrok voelen, afstand willen nemen…….. nee, dat kan eigenlijk niet. Want “het is toch je moeder” wordt er dan gezegd. Alsof het een beschermde titel is die haar carte blanche geeft. Zwijgen over wat er werkelijk aan de hand zou kunnen zijn is echter part of the deal, voor een deel een onbewuste keuze.

Als het verhaal toch verteld wordt door het kind komt er een heel andere waarheid in beeld. Deze kan vele vormen aannemen variërend van niet zo fraai tot ronduit destructief. Hoe dan ook heeft het kind een trauma opgelopen, vaak op alle levensgebieden. De onvermijdelijke levenslast is evenredig aan de intensiteit van het trauma en totdat het waarneembaar wordt in het bewustzijn blijft het oncontroleerbaar door woekeren.

Enkele weken na de geboorte van mijn zoon greep de angst mij naar de keel. Langzaam voelde ik me wegzakken in een inktzwarte duisternis waar ik totaal geen grip op had. Niet in staat om mijn kind te geven wat hij nodig had en van genieten was al helemaal geen sprake. Het was overleven op een heel smal randje, letterlijk doodsbang dat ik daar vanaf zou vallen.
Het heeft lang geduurd voordat ik helemaal helder had wat er aan de hand was. Het mag duidelijk zijn dat mijn ervaringen ook in het leven van mijn zoon sporen heeft achter gelaten.

En zo zal deze dynamiek zich van generatie op generatie doorzetten als er geen interventies plaatsvinden. De cirkel kan doorbroken worden. Dit zal een indrukwekkend proces worden dat vraagt om een totale inzet zonder keiharde garanties.
Vanuit mijn ervaringen kan ik je zeggen: “het is alle moeite waard”.